।। ॐ श्री परब्रह्म गोपालनाथाय नमः ।।
विश्वातील अनेक सतपुरूषांनी आणि संतानी ईश्वर प्राप्तीचा जो गुढ अभ्यास केला त्या अभ्यासामुळे ते परमोच्य गतीला प्राप्त झाले. तो अभ्यास म्हणजेच अध्यात्म होय. अध्यात्म म्हणजेच शरीराच्या आत ज्या सूक्ष्म क्रिया चालू आहेत त्यांचे अध्ययन होय. मनुष्याने शरीराच्या अंतरीक क्रियांकडे लक्ष केंद्रित केले तर शरीराच्या इंद्रियांवर त्याला सहज ताबा मिळविता येतो. उदाहरण जर द्यायचे म्हणले तर श्वासोच्छवासाची क्रिया शरीरात सतत चालू असते. प्राणायामाने किंवा गुरूंनी दिलेल्या साधनेने श्वसनाच्या गतीचे नियमन करता येते. या नियमनाने मनुष्याचे शरीर सुदृढ होते, त्याच्या मनाला शांती मिळते व त्यास स्थिरता येते. मनुष्याचे जीवन अनेक गोष्टींमध्ये विभागलेले आहे. त्याच्या जीवन जगण्यात अनेक प्रकारची विविधता आहे. त्या विविधतेप्रमाणे त्याचे जीवन चालू असते. जीवनात काही प्रमाणात सुख तर काही प्रमाणात दु:ख अडचणी या येतच असतात. त्यांचा स्तर कमी अधिक प्रमाणात होतच असतो. परंतू मनुष्य नेहमीच सुखाच्या आशेने जीवन जगत असतो. जीवन सर्व सुखसोयींनी पूर्ण करण्याच्या मागे लागतो. त्यासाठी तो जीवनात अनेक बदलही करीत असतो. परंतू तो पूर्णता सुखी होत नाही कारण जीवनातील एक भाग म्हणजेच अध्यात्माचा भाग त्याचा तो स्विकार करीत नाही. अध्यात्मा विषयीच्या अनेक भ्रामक कल्पना त्याच्या डोक्यात असल्यामुळे तो स्वत:ला अध्यात्मापासून दूर ठेवित असतो. ज्या सुखासाठी मनुष्य धडपडतो तीच सुखे अध्यात्मामुळे दुरावली जातील ही भीती त्याला सतत वाटते. अध्यात्म म्हणजे जीवनाविषयी निरासक्ती होय व त्यात आनंदाचे क्षण हे नसतातच अशी कल्पना त्याच्या मनात दृढ झालेली असते. अध्यात्माच्या अभ्यासात जर दुसरी एखादी व्यक्ती जीवन जगत असेल तर त्या व्यक्तिविषयी मनुष्यास आदर वाटतो परंतू तेच अध्यात्म स्विकारण्यास तो स्वत: तयार नसतो.
अध्यात्म जीवनापैकीच एक भाग आहे आणि तो जीवनाच्या भाग नसता तर ईश्वराने तो निर्माणच केला नसता व विश्वातील साधू संतानी त्याचा अंगिकारच केला नसता. या एका भागाचे मनुष्याच्या जीवनात अस्तित्व नसल्यामुळे त्याला जीवन नेहमी अपूर्ण वाटते कितीही सुखे प्राप्त झाली तरी असमाधानच सदैव वाटते. जीवनात आणखी काहीतरी मिळविण्याचे शिल्लक आहे असे सारखे वाटते. जीवनाची ही अपूर्णता व उणीव एका अध्यात्मा शिवाय पूर्ण होवू शकत नाही. आणि मनुष्याचे जीवन पूर्णता सुखी होवू शकत नाही.
Om Gopalnathay Namah!!!
Many saints and holy personalities have studied the way to reach up to God. Due to this study, they have achieved a peak level in the world of spirituality. Spirituality is study of searching God inside our body which dwells in the form of soul. It is also the study of subtle actions going on inside human body. If a person concentrates on these inner actions, he/she can easily get control on own body. For example, the breathing action is continuously going on inside our body. So the way and speed of breathing can be controlled with help of Pranayama or Sadhana which Guru teaches after Anugraha. Due to this control, our body becomes internally strong and fit also mind becomes peaceful and stable. Human life is divided in various parts. There is variety in lifestyle of everyone. Phases of happiness, sorrow and problems frequently visit and move away from life, but people always need happiness. They try to make life comfortable and luxurious. In spite of all comforts one cannot be totally happy due to lack of spirituality in life. Misconceptions in mind about spirituality keep people away from this real happiness. Spirituality may hamper the comforts and luxuries of life; such type of false beliefs keeps them away from spiritual world which is actually more contented. If we have someone in front of us following spiritual path, a feeling of respect gets generated in our mind about that person but our mind doesn’t get ready to accept the same path for own self.
Spirituality is a part of life and if it was not; then God wouldn’t have created it; also, saints wouldn’t have followed it. Missing of this part in life makes people feel incomplete. They always feel that something more is to be achieved in life. This incompleteness can be only filled by spirituality. So, one cannot be totally happy without spirituality.
Om Jai Ho!
No comments:
Post a Comment