।। ॐ श्री परब्रह्म गोपालनाथाय नमः ।।
परमार्थ या शब्दाचा अर्थ म्हणजेच जीवनाचा परम अर्थ होय. परमार्थाचा मनुष्याच्या जीवनाशी अगदी जवळचा संबध आहे. परमार्थ हा जीवनाचाच एक भाग आहे. परंतू परमार्थाची मनुष्याला व्यवस्थित माहीती नसल्यामुळे व परमार्थाचे आचरण करण्यास अंत्यत कठिण आहे अशी चुकीची माहीती असल्यामुळे मनुष्य त्यापासून दूर रहातो. परमार्थासाठी नाना प्रकारचे क्रियाकलाप करावे लागतात असे त्यास वाटते. उदाहरणार्थ परमार्थाचा अंगिकार करण्यासाठी विशिष्ट वस्त्रांची आवश्यकता असते आणि ती परीधान केल्याशिवाय साधना होत नाही. खरतर साधनेसाठी मनुष्याचा देह महत्वाचा असतो. मनुष्याची त्वचा हेच मनुष्याचे वस्त्र आहे. ते नसेल तर परमार्थ होवूच शकत नाही. आणखी काही वस्तू जवळ बाळगल्या तर साधना उत्तम होते. असाही मनुष्याचा भ्रम आहे. परंतू साधनेसाठी कोणत्याही बाह्य वस्तूची गरज लागत नाही. मनुष्याने चित्त एकवटून साधना केली असता मनुष्य यशस्वी होतो. साधनेला बसताना विशिष्ट असे आसनही गरजेचे नसते. मनुष्याला वाटते मृगासन, व्याघ्रासन बसावयास घेतले तरच साधना चांगली होते व एकाग्रता साधते परंतू मनुष्याचे खरे आसन धरतीमाताच असते. मनुष्याला सहजपणे व एकांतात जे उपलब्ध असेल तेथे बसून ध्यान करता येते, ध्यान साधनेसाठी शरीराच्या आत बघावे लागते म्हणजेच अंर्तमुख व्हावे लागते. आणि त्यासाठी शरीरावरती कुठले अलंकार असोत वा नसोत याचा काही फरक पडत नाही. मनुष्याला असणारे डोळे, कान, नाक हेच त्याचे खरे अलंकार आहेत आणि ते आहेत म्हणून जगात तो सहज वावरतो. जगातील सर्व मनुष्यांशी संर्पक ठेवतो. हे अलंकार मनुष्याला महत्वाचे आहेत. परमार्थासंबधीच्या अनेक भ्रामक कल्पना मनुष्याच्या समोर आल्यामुळे मनुष्य परमार्थ करण्यापासून वंचित रहातो व त्याला जमेल तसे जीवन जगत रहातो. जीवन का व कशासाठी याचा शोध तो घेत नाही. मनुष्याला खर्या अर्थाने परमार्थिक जीवन जगायचे असेल तर त्यास सोपा उपाय म्हणजे नामसाधना होय. ज्या मनुष्याचा श्वास चालू आहे तो नामसाधना करू शकतो. कारण नामसाधना श्वसनाव्दारे करावयाची असते. इतर कोणत्याही गोष्टींची परमार्थासाठी आवश्यकता नाही, या जगात परमार्थाविषयी अनेक अवडंबर माजविल्याने सामान्य मनुष्य त्याकडे फिरकण्यास तयार होत नाही. ईश्वराने सर्व प्रकारच्या मनुष्यांस सहज व सोपा परमार्थ साधता यावा म्हणून कुठल्याही बंधनाची किंवा कुठल्याही गोष्टींची अट ठेवली नाही. उलट नामसाधनेसारखा सोपा उपाय मनुष्यास दिला. या नामसाधनेमुळे मनुष्य परमार्थाची उच्च गती साधून ईश्वराशी एकरूप होतो.
Om Gopalnathay Namah!!!
In the word ‘Parmartha’ Param means main/prime and artha means meaning. So Parmartha means the prime meaning of life. There is a close connection of Parmartha with human life. Parmartha is actually a part of human life but due to lack of information and misconception; that it is difficult to understand, keeps people away from it. People think that to follow Parmartha one has to do particular things; for e.g. Wearing special clothes for doing sadhana etc. In reality there is no need of special clothes for Sadhana. Skin is the outfit of human body so human body is the prime requirement for Sadhana. There are also few people who use or carry some specific objects for doing Sadhana. In fact Sadhana doesn’t require any external objects; it just requires concentration of mind. Some people believe that for good concentration of mind during Sadhana Vyaghrasana ( Skin of tiger) or Mrugasana(skin of Deer) is needed as a seat. In reality no specific seat is needed for doing sadhana, one can sit anywhere on the ground and do Sadhana. Inner concentration is the only important thing for Sadhana, ornaments on human body don’t make any difference. Eyes, nose and ears are the true ornaments of human body with the help of which humans can live comfortably and communicate with each other. Various misconceptions and beliefs about Parmartha are spread among people due to which they are distant/deprieved from it. They live life in their own way. They never search the meaning of life. Naam-Sadhana is the only easier and peaceful way to follow Parmartha. One who can breathe, can do the ‘Naam-Sadhana’ as Naam- Sadhana is based on breathing actions. God has not kept any condition or strict rules in Parmartha so that humans can easily follow its way. By regular Naam- Sadhana practice, one can reach upto the peak of Parmartha and achieve unification with the God.
Om Jai Ho!
No comments:
Post a Comment