।। ॐ श्री परब्रह्म गोपालनाथाय नमः ।।
मोठा वृक्ष प्रथम अवस्थेत ‘बी’ च्या स्वरूपात असतो. ‘बी’ जमिनीत रूजते त्याला अंकुर फुटतो. रोप तयार होते. व हळू-हळू त्याचे रूपांतर झाडामध्ये होते. त्याला पाने, फळे, व फुले येतात. अनेक वषानंतर त्या वृक्षाची फळे, फुले येणे बंद होते. व तो वृक्ष जुना होतो. तशीच मानवी देहाची रचना आहे. आईच्या पोटात देहाच्या रचनेला. सुरवात होते. त्या देहाला हात, पाय, कान, नाक, व डोळे असे सर्व अवयव तयार होतात. आईच्या पोटातून बाहेर आल्यावर हळू-हळू त्या देहाचा विकास होतो. बालपण, तरुणपण, मध्यम अवस्था व शेवटी वार्धक्य अशा अवस्था होतात. प्रत्येक दिवशी देह मोठा होत जातो. रोज देहात बदल होतो. परंतू त्या देहाच्या आतील चेतना किंवा देह चालविणारा आत्मा आहे . तो तसाच असतो. देहात प्रवेश केल्यापासून देह सोडून जाई पर्यंत तो आहे तसाच राहातो, देहाचे कार्य संपल्यावर-देहाला सोडून जातो. ज्या देहाला आत्मा म्हणजेच चेतना सोडून जाते. तो देह निर्जीव होतो. त्या देहाकडून कोणतेही कार्य होत नाही. मानवी शरीर बालपणापासून काहीतरी शिकत-शिकत मोठे होते. संपूर्ण आयुष्यभर त्याचे शिकणे चालूच असते. लहानपण खेळात, तारूण्य पैसा कमविण्यात खर्च होते व शेवटी उरते ते वार्धक्य. बालपण आणि तरुणपण मनासारखे जगता येते. या काळात प्रत्येक जण आपल्या आवडीप्रमाणे जीवनाची वाटचाल करतो. परंतू वार्धक्य मात्र मानवाच्या हातात नसते. वार्धक्यामधे शरीराचे अवयव शीण होतात . कार्य करण्याची त्यांची गती मंदावत जाते व मागील जगलेले जीवन आठवूनच दिवस काढावे लागतात.
बालपण व तरुणपण या दोन्ही अवस्था जशा काहीतरी करण्यासाठी- मिळविण्यसाठी असतात तशाच त्या देह चालविणार्या आत्माच्या साधनेसाठीही असतात. मानवाला शेवटच्या म्हणजे वार्धक्याच्या काळात काही करता येत नाही म्हणून मानव तो रिकामा काळ भगवंताचे भजन-पूजन करण्याचा काळ असे मानतो. पण ते चुकीचे आहे. ज्या काळात इतर सु्ख उपभोगण्याची शरीराला गरज असते त्याच काळात शरीराला साधनेची सुध्दा गरज असते. ज्याच्या जीवावर संपूर्ण जीवण चालते. त्याच्यासाठी मनुष्य वेळ द्यायला तयार नसतो आणि शेवटच्या काळात वेळ द्यायचा विचार करतो पण शरीराची इंद्रिये त्याला थोडासुध्दा अवसर देत नाही. जेव्हा मनुष्याला सर्व कर्ता असणार्या परमेश्वराची आराधना करण्यासाठी इच्छा निर्माण होते त्यावेळी लगेचच सदगुरुंना शरण जाऊन परमेश्राच्या शोधाचा मार्ग स्विकारून घ्यावा. अशा संधी जीवणात फारच कमी वेळा येतात. मनुष्याने अशावेळी कोणताही विचार मनात आणू नये; कारण ईश्वर प्राप्तीचा मार्ग स्विकारला असता काहीच मिळत नाही असे नाही आणि नुकसानही काही नाही. या मार्गावर वेळ लागेल पण यश नक्की मिळेल.
ॐ जय हो!
However taller and bigger a tree may be, but in primary state it is just a small seed. First a seed is sown down in earth. Eventually it sprouts and slowly takes form of tree. Now this tree bears flowers and fruits. As years get passed, it stops producing flowers & fruits, and becomes older. Same condition is with human life. It begins inside mother’s womb. Organs like eyes, nose, ears and limbs begin to develop in the womb. After coming out of the womb, body begins to grow. Childhood, Adulthood and old age are the three stages of human life. There is a new change in our body every day. But the soul which is responsible for this change and also for every action of our body, remains the same as it was during birth and remains the same till death. After death, the soul leaves human body. From childhood to death, human mentality is to learn and adapt according to surrounding conditions. Childhood passes in playing; adulthood passes in earning and last is the declining or remaining age. One can live according to own way in first two stages of life and make progress as per wish but older age is not in our hands. In older age organs of body become weak and energy in body is not favorable for hard work or travel. One has to pass the remaining period by remembering old memories.
Childhood and adulthood are meant to achieve career and financial goals but at the same time this age is favorable for Sadhana which is worship of soul. Normally people say that in older age one has enough free time which can be dedicated for God but it is totally wrong concept. A fit body is essential for spiritual progress through Sadhana. In older age various problems arise in body which makes a person harder to practice Sadhana. There is enough time and desire of Sadhana but body doesn’t support. On the other hand it is true that in adulthood, one should enjoy every moment of life but at the same time Sadhana is important. In this period people normally give excuses of routine work and fail to spare time for the worship of soul. In fact, human body is nothing without soul. Whatever we do is due to existence of soul in our body. So daily Sadhana practice is must. Thus whenever in life if we wish to experience the divinity of God and feel curious about existence of soul in body then we should bow on the feet of Sadguru (Spiritual master) and follow the path to reach up to the god. Such situations rarely come in life and we should not think much in such situations because it spirituality never makes any loss. This journey takes time but you can surely get successful. So Instead of thinking we should begin our spiritual journey with Sadguru’s guidance.
Om Jai Ho!
Om Jai Ho
ReplyDelete